Βλέπω μια γκόμενα να βγάζει τη γούνα
και να γλεντά με λιγούρια στα πιο ξεφτίλα ελληνάδικα.
Τρίζουν τα κόκκαλα του παππού της, του Γιάννη,
που του βγάλαν το πετσί πριν πεθάνει στα γουναράδικα.
Μα, πώς τα θάψαμε όλα και πώς τα ξεχάσαμε όλα;
Η Ιστορία είναι λήθη και η λήθη είναι καργιόλα,
σαν την Νίκη, που η ταξική συνείδησή της
είναι ένα τίποτα μπροστά στο ξυρισμένο μουνί της.
Ο αδελφός της, είναι ξυρισμένος πατριώτης,
τον γουστάρουνε ο περιφερειάρχης και ο δεσπότης.
Είναι ντουλάπα και εργάζεται ως «πόρτα»
στο μαγαζί αυτουνού που 'χει την πρέζα και την κόκα.
Σηκώνει βάρη και τρέχει ‘’για την πατρίδα’’,
χτύπησε εναν Πακιστανό, χωρίς ελπίδα,
χτύπησε tattoo του Hollywood τον Λεωνίδα
από το σβέρκο μέχρι την κωλοτρυπίδα.
Η Νίκη, όπως μπορείτε όλοι να δείτε απ' το fb,
τα σπάει στην παραλία στη Σαλονίκη ή κι αλλού,
ρίχνει ΝΔ και δεν την νοιάζει και πολύ η πολιτική...
''Μ' αυτά ασχολούνται οι μεγάλοι'', και εκείνη αισθάνεται μικρή.
Σιχαίνεται να την πλησιάζουν αλλοδαποί
γιατί ‘’είναι βρωμιάρηδες'' και εκείνη... καθαρή!
Συμπαθεί μόνο τους μαύρους με τεράστια ψωλή,
που τους παίρνει και μετα δικαιολογείται ότι είχε πιει.
Μόνο μην το μάθει ο πλούσιος γκομενός της...
Ρε, τί τραβάει ο φτωχός -τω πνέυματι- αδελφός της;!
Έχει αδελφούλα μια τσούλα Ελληνοπούλα
και στη σακούλα αναβολικά για πούλα.
Έχει τα προβλήματά του και πάλι θα τα ξεσπάσει
στην κοπέλα του που είναι ανήμπορη να αντιδράσει.
Είναι θύμα λανθάνοντος ανδρισμού
από αρσενικό πριν απ΄την φάση εξανθρωπισμού.

Αυτή εδώ είναι η ανατομία ενός φόνου.
Χωρίς ξεκάθαρο ρόλο θύματος ή και δολοφόνου.
Νίκησε ο τρόμος ή ο θάνατος του τρόμου;
Αυτή εδώ είναι η ανατομία ενός φόνου.

Ήρθε από άλλα μέρη η Μαίρη ως τα μέρη τα δικά μας
υπό την κηδεμονία και την αγωνία της μάνας,
που παράτησε τον άντρα της μια νύχτα Αύγουστο μήνα
κι ήρθε να γλιτώσει από το ξύλο κι απ΄την Αθήνα.
Μα, τον ίδιο σταυρό κουβαλάει στην πλάτη πλέον η κόρη της.
Την τρώνε οι ανασφάλειες και τις τρώει απ' το αγόρι της.
Λόγω έλλειψης αγάπης, παιδείας και κουλτούρας,
πήρε ο Γιάννης ρόλο εραστή και πατρικής φιγούρας.
Πέντε χρόνια μαζί και δυο χρόνια κακός μαζί της,
να βγάζει όλα τα κόμπλεξ του επάνω στο κορμί της.
Κάθε φορά που χώριζαν, στην μάνα της γυρνούσε.
Καθε φορά που έβγαινε, την παρακολουθούσε,
που πήγαινε, τί έκανε και όποιονα της μιλούσε,
τον τραμπούκιζε πρώτα, μετέπειτα τον απειλούσε.
Δεν ήτανε ζωή αυτή η παράνοια που ζούσε.
Όχι, δεν ήτανε ζωή αυτή η παράνοια που ζούσε...
Κρατούσε το αυγό του φιδιού μες στην αγκαλιά της,
εκκολάφθηκε και τώρα της τρώει τα σωθικά της.
Μα, ποτέ δεν είναι αργά για μια γρήγορη λύση.
Δεν θα πεθάνει μόνος του, πρέπει να τον τσακίσει!
Παίρνει το όπλο που στο κομοδίνο έχει αφήσει,
το γεμίζει, απασφαλίζει, περίμενει να γυρίσει.
Η καρδιά της σπάει, όσο η πόρτα ξεκλειδώνει...
Τώρα μέσα στο σαλόνι είναι οι δυο τους κι είναι μόνοι.
Στον ίδιο χώρο δύο εν δυνάμει δολοφόνοι.
Και σε θέλω να μου πεις η ιστορία πως τελειώνει.
Ναι, εσύ που τώρα ακους, έχεις όλη την ευθύνη
να μου πείς τί έγινε ή τί ήθελες να ‘χει γίνει.
Του ρίχνει και τελειώνει ή λυγίζει, της αρπάζει το όπλο και την σκοτώνει
κι όντας ‘’σε άμυνα’’ έχει ελαφρυντικά και την γλιτώνει;
Πες μου πως τελειώνει...