Με μια βαλίτσα στο χέρι και μια ταυτότητα
ταξίδι προς τα νότια γυρεύοντας τα αλλιώτικα.
Κουβέντες του πατέρα, που θυμάσαι από παλιά,
και λίγα λόγια απο φίλους σε παχιά σαλονικιώτικα
να παίζουν στο μυαλό σαν TDK κασέτα.
Τρένο... Τσιγάρα νευρικά στην τουαλέτα,
φαντάρια που γυρίζουν με άδεια στο σπιτικό τους
και αραδειάζουν ιστορίες για γκόμενες και σκοπέτα.
Ο coach σου πέταξε στα μούτρα την πετσέτα,
σού ‘πε «’Ησουν ο καλύτερος, μα τώρα γάμησέ τα...».
Η νοικοκυρά σου είπε «Μαζεψέ τα!
Ο μήνας έχει πάει 2, άδειασέ το μου ως τις 10».
Όνειρα σβήνουνε σαν να ‘τανε κομήτες.
Μαχαίρια, λοστοί και ενέδρες σε συνδεσμίτες.
Κλείνουνε μυαλά, μαλάκα, κι ανοίγουν μύτες.
Στ’ αφεντικά είναι κότες και στα μπαρ γίνονται «αλήτες».
Τσακώνονται για μια γυναίκα που δεν αγαπάνε,
πίνουνε για να ξεχάσουνε όσα τους πονάνε,
στραβοκοιτάνε, μεθάνε, παραπατάνε,
βλέπουν το ρεφρέν γραμμένο στον τοίχο, όσο κατουράνε:

«Αυτός ο κόσμος είναι μαλακία».
Αυτός ο κόσμος για σένα δεν δίνει μία.
Τί κάνουμε εμείς εδώ;
Τί κάνουμε εμείς εδώ;

Νέα αρχή και νέα ζωή σε νέα μέρη,
που κανένανε δεν ξέρεις και κανένας δεν σε ξέρει.
Να θυμάσαι ένα πρωί που ένας Σορόκος θα σε πάρει
πως μια νύχτα με φεγγάρι Τραμουντάνα σ’ είχε φέρει.
Εκεί, που είσαι, ήμουνα και σχέδια κατάστρωνα.
Πλοίο... όλη νύχτα μπύρες στο κατάστρωμα
μάζι με τα μαστόρια που πάνε να χτίσουν βίλες
για τους πλούσιους πελάτες με τις πλόυσιές τους φίλες.
Ντόπιοι πενηντάρηδες γυρνάνε στο νησί τους.
Η «ρουφιάνα η Αθήνα» έχει ρουφήξει την ζωή τους.
Μαζί κι αυτή που βγήκε για τσιγάρο έξω και ψάχνει
μωρομάντηλο για να καθαρίσει την αλισάχνη.
Άλλοι πάνε στα νησιά καλοκάιρια για μεροκάματα
να βγάλουν τον χειμώνα, να μην βάλουνε τα κλάμματα,
να πάνε και ένα Άμστερνταμ για να ξελαμπικάρουν,
άμα φτάσουν τα λεφτά και τα μπουρμπούρια που θα πάρουν.
Πίσω από τα μπαρ, από μπουκάλια και ποτήρια
κουρασμένοι απ’ τα σερί να νοσταλγούν τα πανηγύρια,
τα ξαδέρφια και τ’ αδέλφια να χορεύουν στην πλατεία
και τα αλάνια σαν παλιά να σουλατσάρουν για αλητεία.
Τώρα που τ’ αφεντικό έχει φύγει, ποιός να μας κρίνει;
Βάλε Κρίνα να σκεφτούμε τί μας έχει απομείνει.
Βάλε ζωή να πιούμε και μετά να πάμε σπίτι.
Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες του Ελύτη.
Βάλε Τρύπες να τριπάρει η ταξιδιάρα μας ψυχή.
Θα το κλείσουμε μαζί το μαγαζί.
Η ζωή είναι μικρή κι ας τα να πάνε στην ευχή.
«Κι η Γαύδος ήταν μόνο ή αρχη...».


Το πιο ωραίο νησί είναι το επόμενο.
Πονάει το χαστούκι, αν δεν είναι αναμενόμενο.
Έτσι όπως τα κάναμε, δεν ξέρω τί θα με ‘βρει,
σαν άφραγκος και άνεργος στα Γιάννενα Νοέμβρη.