Τα πάντα ρημάδια.

Όταν το χωροχρόνο γελώ, ταξιδεύω με μια τσέπη άδεια.

Ταξιδεύω γλυκά, αλμυρά και πικρά στα βαθιά μου σκοτάδια.

Στην Πύλη του Άδη ο Ορφέας παίζει χαβάδια.

Κρυφά αγκάθια γίνονται χάδια.

Μου μιλάν τα μοτίβα.

Θυμάμαι ακόμη το δείλι που σ’ έφερε με ένα Λίβα.

Πόσο όμορφη ήσουνα όταν πλενόσουνα έξω απ' την καλύβα...

Ο μπαμπάς απ’ το Κάιρο, η μαμά απ’ την Θήβα.

Φέρ'τε μου πίσω εκείνο το δείλι, εκείνον το Λίβα.

Στην γέννα επάνω σε πήρε ο βαρκάρης.

Είπα «Δεν σ' αφήνω», μου 'πες «Να σαλπάρεις».

Κι απο τότε πατώ, όποτε με ό,τι ποθώ πολεμώ.

Όποτε και οπουδήποτε, ό,τι κι αν πω, με κάθε χτύπο που έχω χτυπώ.

Φέρνω επάνω στο beat το σκαμπό.

Είναι η ζωή μου μανία.
Είναι η ζωη ταινία, μια τραγική ειρωνεία.

Κι, αφού είπε η μάνα το παιδί θα το φυλάξει,

κράτησα για πάρτη μου την τελευταία πράξη.



Η ζωή είναι λίγη.
Κανένας μας δεν θα προλάβει να μάθει όσα θέλει πριν φύγει.
Το κάνανε λίγοι και φάγαν κυνήγι και γίνανε μύθοι
και μεινανε πίσω όσα είπαν σαν γρίφοι.
Με έχει μαγέψει μία νύμφη απ’ την Τύμφη.

Κατεβαίνει γυμνή στο ποτάμι και παίρνω μάτι.

Όταν βουτάει για να δροσιστεί στο Βο­ΐδομάτη.
Στεγνώνει κάτω απ’ τον ήλιο, πάνω στα βράχια.

Στην πλάτη έχει φτερά, πλευρά με βράγχια.
Την προσέχουν οι δράκοι, δεν έχει πατέρα και μάνα.

Κλείνει τα μάτια και ακούει. Ακούει τα beats καμπάνα.
Βeats που πατήσανε καταραμένοι.

Όποιος πατάει beats για την πάρτη του, καταλαβαίνει.
Μιλάνε μ’ αυτά για να φύγει το βάρος.
Αυτά τα βουνα θέλουν πείσμα και θάρρος.
Κουμάντο στην Ήπειρο,
όσοι κι αν φύγουνε - όσοι κι έρθουν, θα κάνει ο Χάρος.
Ρωτάω «Για πάντα;» κι απαντάει «Ναι,
το στέμμα αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ».
Κι έπλεα σε αβυσσαλέα ηδονή,
σαν να ‘δωσαν σπίρτα σε πυρομανή.
Άναψα μια φωτιά για να ζεστάνει αυτόν τον αιώνα,
πλάσματα μόνα, άστεγους που αργοπεθαίνουνε μες στην καρδιά του χειμώνα.

Και μες στην μοναξιά κρατάμε μόνο λίγο.
Κι όλα υπάρχουν μέχρι να ‘ρθει η σειρά μου να φύγω.
Ακούγεται απ’ τ’ αστέρια μπλουζ από το Μισισσίπη,
απ΄ τα εγκατα της Γης, σαν μοιρολόι να παίζει η Λύπη.
Κι, όσο στροφάρω μέσα στην απεραντότητα,
νιώθω όλο και πιο έντονα αυτήν την ασημαντότητα.
Ο Χάρος είναι εδώ, μυρίζει το beat θανατίλα.
Περνάει δίπλα σου ξυστά, σε πιάνει ανατριχίλα.